يك سوال بزرگ
يه سوالي ذهنم رو مشغول كرده. يه دغدغه، يه بغض كه خودم هم شامل اين موضوع هستم
اگه مقابل هوا تكبر كنيم و نفس نكشيم خفه ميشيم. ميميريم بدون هوا. نيازمندشيم
اگه مقابل آب و غذا تكبر كنيم و نخوريم و ننوشيم تلف ميشيم و ... پس ميبينيد كه در برابر هوا ، آب ، غذا ، خورشيد، آتش و...
تواضع نشون ميديم. چون نياز شديد به موجودات اين دنيا داريم و بدون اختيار در مقابل اونها متواضع و خاضع هستيم.
پس چرا؟ چرا در برابر خالق هستي متواضع نيستيم. ما كه روحمون از خداست و وابسته مطلق اوييم چرا متواضع نيستيم.
مگه از مرگ نميترسيم؛ از مرگ روحمون نميترسيم.
آهاي عاشقا! شما كه پرچمدار دلدادگي هستيد بگيد اگه دل سخت و خشك بشه عشق معناش رو از دست نميده؟
اصلا بايد بي اختيار در برابر الله خضوع كنيم. تكبر پيش خدا معني نداره؟!
كسي كه حس كنه نيازمند مطلق بخداست خود به خود نماز ميخونه ؛ دنبال علت و استنباط نميگرده!
يك نوع ورزش است ، باعث آرامش ذهن ميشود، شكر نعمت هاي خداستو... اينها غلط نيست ولي نماز بخاطر اتصال به خداست. خضوع ميكنيم تا از درياي معرفتش سيراب بشيمو...
امام علي عليه السلام تواضع رو به منزله سر تشبيه كرده كه اگه سر انسان آسيب ببينه تعادلش به هم ميخوره و ميخوره زمين.
اگه ميخواي ياد بگيري و ياد بدي، بايد متواضع باشي. معلمي به يكي از دانش آموزاش گفته بود كه از رفيقش تو درس ها كمك بگيره. جلسه بعدش از رفيقش پرسيد چي شد؟ گفت: نيومد تا كمكش كنم. گفته كه من از تو كمتر نيستم كه نو به من ياد بدي!!!
امام كاظم (عليه السلام) ميگه:به راستي كه گياه در زمين نرم ميرويد و در زمين سخت نميرويد ؛ همچنين حكمت در قلب متواضع آباد شده و رشد ميكند و در قلب انسان متكبر جبار آباد نميشود؛
زيرا خدا تواضع را ابزار عقل و تكبر را ابزار جهل قرار داده است.
سر به خاك سر كوي تو نهد جان، اي دوست جان چه باشد كه فداي رخ زيبا نشود
انشاالله هممون در برابر خدا خاضع باشيم و به دستوراتش عمل كنيم و به دنبال حق باشيم.
التماس دعا